“Masanın üzerinde bir yumurta düşünün; yuvarlanmış, düşmek üzere masanın kenarına geliyor. Düştüğü zaman ne olacağını biliyoruz. Ben bu yumurtayı düşürmeyip, tam masanın kenarındayken dondurup, düşmenin başlangıcından tam bir önceki anın resmini yapıp size gösteriyorum.” Selçuk Demirel, Boyut Dergisi, 1984.
Yedi yıllık uzun bir aradan sonra Selçuk Demirel “Yüzde Yüz” adı altında topladığı desenlerini 4 Aralık 2009 Cuma gününden itibaren İstanbul Galeri Nev’in Mısır Aapartmanı’ndaki mekanında sergiliyor. Elliden fazla deseninin sergilendiği ve birbirinden farklı temaları bir araya getirerek bir bütün oluşturduğu ve sanatçının neredeyse bütün sanat yaşamı boyunca sorguladığı ve kendisinin ‘hayati şeyler’ diye adlandırdığı, konuların ve soruların etrafında oluşturduğu bu sergide; “Biz kimiz? Biz neyin parçasıyız? Beden nerede sona erer? Çipler neden beyinsizdir? Dolaşımla dans arasındaki ayrım nedir?”(*), neden “herkes efsanevi iletişim toplumunu kutlarken sürekli bir iletişimsizliğe hapsedilmiş sağırlar, dilsizler ve körler dünyası”, (**) ve bunun gibi sorular yöneltiyor izleyiciye. Igancio Ramonet’nin dediği gibi “temelde Selçuk’un yapıtı hayatın trajik duygusu üzerine derin bir düşünme ve siyasi düşünceye bir çağrı” (**)
Çalışmalarını 1978 yılında gittiği ve yerleştiği Paris’de sürdüren Demirel burada birçok sanatçı ve yazarla tanıştı. Abidin Dino, Yüksel Arslan, Ronald Topor ve John Berger ile dostluk kurdu. Saul Steinberg, André François, George Grosz, Alfred Kubin gibi sanatçıları keşfetti. Onların çizgileri aracılığı ile kendi çizdiklerinin sanatsal değerini ve çizgileri aracılığı ile duygu ve düşüncelerini dile getirmenin en doğal ve şiirsel yol olduğunu fark etti. “Şiddet ve şiir Selçuk’un çizgilerinde öylesine sakin ve uyumlu bir biçimde iç içe geçiyor ki, dikkat etmezsek, bu alışılmadık birlikteliğin neredeyse doğal olduğunu düşünebiliriz. (**). Le Monde diplomatique, Le Nouvel Observateur başta olmak üzere pek çok dergi ve gazetede desenlerinin sürekli yayınlayan Selçuk Demirel, çocuk kitapları da yazdı ve resimledi. Afiş, dergi ve kitap kapakları çizdi. Desenleri Avrupa dışında 1998 yıllından itibaren ABD’de birçok dergi ve gazetede yayınlanmaya başladı; The New York Times, The Boston Globe, The Nation. Çizdikleri Ankara, İstanbul, Paris, Duisburg ve Roma’da açtığı kişisel sergiler aracılı ile sergilendi. Desenlerini düzenl olarak kitaplaştırdı, otuza yakın desen albümü yayınlayan Selçuk Demirel bir o kadar sayıda da kitabı çocuklar ve yetişkinleri için resimleri; Eclat de Dilence ( Le Monde Diplo., Paris, 1990), Regards de Chats (Pastel, Paris 1991), ABCD aire de Selçuk (Editions Pastel, Paris, 1995), İz (YKY, İstanbul, 1997), Kıyıdaki Adam (metin: John berger, YKY, İstanbul, 1998), Defter (terimler: Enis Batur, 2001), Avec Des Si (metin: D. Noguez Ed, Flammarion, Paris, 2005), Göz Alabildiğine (YKY, İstanbul, 2003, 2008), Kağıttan Kedler (1999), Manuel (2006), Kaleydoskop (YKY, İstanbul, 2008), Alfabe (2009) yer alıyor.
“Kendimi her gün çizmek, boyama zorunda hissetmiyorum, ama çizmediğim, çizgi düşünmediğim zamanlarda kendimi iyi hissetmiyorum.” Selçuk Demirel, Boyut Dergisi 1984.
(*)John Berger 2002. (**) Ignacio Ramonet, 1994.
